-
1 czochrać
глаг.• растрепать• трепать* * *czochra|ć\czochraćny несов. 1. лохматить, ерошить (волосы);2. (o zwierzętach) чесать, тереть; 3. чесать лён+1. wichrzyć, kudłać 2. czochać
* * *czochrany несов.1) лохма́тить, еро́шить (во́лосы)2) ( о zwierzętach) чеса́ть, тере́ть3) чеса́ть лёнSyn:wichrzyć, kudłać 1), czochać 2) -
2 kopać
глаг.• вскапывать• выкапывать• долбить• копать• копаться• окопать• откапывать• пинать• прокапывать• раскапывать• раскопать• рыть• рыться* * *kop|aćнесов. 1. ударять ногой, пинать; лягать (о zwierzętach);koń \kopaćie лошадь лягается; \kopać piłkę разг. играть в футбол;
2. (о broni palnej) отдавать (об огнестрельном оружии);3. копать; рыть;\kopać rydlem копать заступом; \kopać ziemię рыть землю;
4. копать; добывать;\kopać buraki убирать (копать) свёклу; \kopać srebro добывать серебро;
● \kopać pod kimś dołki подкапываться под кого-л., строить каверзы, рыть яму кому-л.* * *несов.1) ударя́ть ного́й, пина́ть; ляга́ть ( o zwierzętach)koń kopie — ло́шадь ляга́ется
kopać piłkę — разг. игра́ть в футбо́л
2) ( o broni palnej) отдава́ть ( об огнестрельном оружии)3) копа́ть; рытьkopać rydlem — копа́ть за́ступом
kopać ziemię — рыть зе́млю
4) копа́ть; добыва́тьkopać buraki — убира́ть (копа́ть) свёклу́
kopać srebro — добыва́ть серебро́
• -
3 czochrać się
-
4 oswoić się
сов.oswoić się się z hałasem — привы́кнуть к шу́му
oswoić się się z nową terminologią — осво́иться с но́вой терминоло́гией
2) ( o zwierzętach) приручи́тьсяSyn: -
5 upaść się
сов.1) ( o zwierzętach) откорми́ться2) ( o ludziach) ирон. растолсте́ть, попра́витьсяSyn:utuczyć się 1) -
6 czochrać\ się
-
7 oswoić\ się
сов. 1. z kim-czym освоиться, свыкнуться с кем-чем; привыкнуть к кому-чему;\oswoić\ się się z hałasem привыкнуть к шуму; \oswoić\ się się z nową terminologią освоиться с новой терминологией;
2. (о zwierzętach) приручиться+1. przyzwyczaić się, przywyknąć 2. obłaskawić się
-
8 upaść\ się
сов. 1. (o zwierzętach) откормиться;2. (o ludziach) ирон. растолстеть, поправиться+1. utuczyć się
См. также в других словарях:
czochrać — ndk I, czochraćam, czochraćasz, czochraćają, czochraćaj, czochraćał, czochraćany 1. «targać, wichrzyć, burzyć, np. włosy, sierść; kudłać» Czochrać ręką czuprynę. Czochrać kudły. 2. «zwykle o zwierzętach: ocierać, trzeć ciało o coś twardego» Koń… … Słownik języka polskiego
iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… … Słownik języka polskiego
paść — I → padać II ndk XI, pasę, pasiesz, paś, pasł, pasła, paśli, pasiony 1. «pilnować bydła, owiec itp. na pastwisku» Paść gęsi, krowy. ◊ posp. Świń z tobą (z nim itp.) nie pasłem «nie ma powodu do poufałości, nie znamy się dostatecznie» 2. «dawać… … Słownik języka polskiego
pobóść — dk XI, pobóśćbodzie, pobóśćbódł, pobóśćbodła, pobóśćbodły, pobóśćbodzony, pobóśćbódłszy «o zwierzętach rogatych: uderzyć (kilkakrotnie) rogami, pokłuć rogami» Krowa kogoś pobodła. pobóść się «o zwierzętach: pobóść siebie wzajemnie» Barany, kozy,… … Słownik języka polskiego
pozagryzać — dk I, pozagryzaćam, pozagryzaćasz, pozagryzaćają, pozagryzaćaj, pozagryzaćał, pozagryzaćany «zwykle o zwierzętach: zagryźć wiele osób lub zwierząt, jedno po drugim» Wilki pozagryzały jagnięta. pozagryzać się «o zwierzętach: zagryźć jedno drugie»… … Słownik języka polskiego
pozrywać — dk I, pozrywaćam, pozrywaćasz, pozrywaćają, pozrywaćaj, pozrywaćał, pozrywaćany 1. «szarpiąc zerwać, zdjąć gwałtownie, rozerwać wiele czegoś; zerwać, zniszczyć coś w wielu miejscach; o wezbranej wodzie, o silnym wietrze: zerwać, znieść wiele… … Słownik języka polskiego
pożreć — dk XI, pożrećżrę, pożrećżresz, pożrećżryj, pożrećżarł, pożrećżarty pożerać ndk I, pożrećam, pożrećasz, pożrećają, pożrećaj, pożrećał, pożrećany «o zwierzętach, także pogardliwie lub żartobliwie o ludziach: zjeść coś łapczywie» Pies pożarł swoją… … Słownik języka polskiego
szczypać — ndk IX, szczypaćpię, szczypaćpiesz, szczyp, szczypaćał, szczypaćany rzad. szczypnąć dk Va, szczypaćnę, szczypaćniesz, szczypaćnij, szczypaćnął, szczypaćnęła, szczypaćnęli, szczypaćnięty, szczypaćnąwszy 1. «o ludziach: ściskać, zwykle krótko i… … Słownik języka polskiego
ulęgnąć — a. uląc dk Vc, ulęgnie, ulągł a. ulęgnął, ulęgła, ulęgły, ulęgnięty, ulągłszy ulęgać ndk I, ulęgnąćga, ulęgnąćają, ulęgnąćał, ulęgnąćany, pot. «o zwierzętach: wydać na świat (potomstwo), urodzić» W nocy suka ulęgła szczenięta. ulęgnąć się a. uląc … Słownik języka polskiego
wabić — ndk VIa, wabićbię, wabićbisz, wab, wabićbił, wabićbiony 1. «przynęcać zwierzęta, zwłaszcza odpowiednim wołaniem (czasem naśladując ich głos)» Wabić gołębie gwizdaniem. Wabił wróble ziarnem. przen. «stanowić przynętę, działać przyciągająco;… … Słownik języka polskiego
zagryźć — dk XI, zagryźćgryzę, zagryźćgryziesz, zagryźćgryź, zagryźćgryzł, zagryźćgryźli, zagryźćgryziony zagryzać ndk I, zagryźćam, zagryźćasz, zagryźćają, zagryźćaj, zagryźćał, zagryźćany 1. «zjeść coś po zjedzeniu czegoś innego lub po wypiciu czegoś,… … Słownik języka polskiego
